Iedere 4de donderdag van November is er "Thanksgiving", dit is een feestdag dat bijna even belangrijk is als Nieuwjaar voor alle Amerikanen. Op deze dag komen familie en vrienden bij elkaar om samen feest te vieren. Ik was uitgenodigd door een mevrouw dat ik leerde kennen aan het zwembad van de Sprins. Deze mooie kans om eens de locale "cultuur" op te snuiven in een echte Amerikaanse familie heb ik niet laten liggen. Samen met 3 andere vrienden mochten we van hun heerlijke Turkey en nog veel ander lekkers gaan smullen! Wat ons onmiddellijk opviel was de enorme gastvrijheid, dit is iets wat je in België nooit gaat vinden; totaal onbekende mensen voor ons maar het was alsof iedereen ons al jaren kende! Voor het eten een kort gebed van de oudste man aan tafel, daarna genieten van de turkey en na het eten kregen we een hele rondleiding door het huis. Alle ruimtes stonden in verbinding met elkaar wat een heel open gevoel gaf, er was een impressionante trap in het midden van de inkomhal dat leidde naar grote slaapkamers, allemaal prachtig opgemaakt alsof er elk moment iemand kan langskomen om te overnachten. Ook kwamen we enkele interessante dingen te weten over de huizenbouw:
Tussen de muren zitten er holle ruimtes i.p.v. stenen zoals we in België
De meeste huizen bestaan uit hout en de buitenmuren uit fiber-glass vezels.
Als er doorgewerkt wordt kan eens huis in ongeveer 3 maand worden gebouwd omdat er veel hout wordt gebruikt en weinig steen.
Amerikanen kunnen een jaarlijkse (dure) verzekering aangaan voor het verwijderen van houtwormen/mieren omdat deze graag in het (natte) hout van huizen lopen en hierbij muren vernietigen. (dit is een heel frequent phenomeen bij vele Amerikaanse gezinnen)
Een tekort aan drinkwater en een kapotte airco waren de grootste zorgen van die mensen.
Nog enkele foto's van ons bezoek Smullen!... Hun zwembad in de tuin De gezellige open keuken met Dennis op de voorgrond
Een korte reclamefilm van onze school dat de opleiding in het kort weergeeft... Je ziet onze school, de FNPTII simulator waar we voor ons vertrek naar Arizona op trainden en de grote B737/A320 simulatoren waarop we bij onze terugkomst zullen trainen.
De vleugel met prachtige winglets! Comfortabele leren zetels:)! De DA42 cockpit, buiten een paar knoppen na helemaal hetzelfde als de DA40
Mijn eerste vlucht op de "nieuwe bak' zit er al op. Het grootste verschil met onze DA40 is dat er nu 2 motoren zijn en dat het landingsgestel kan ingetrokken worden, hierdoor kan er veel meer snelheid gehaald worden. Voor de rest zijn alle Diamond-vliegtuigen (bijna) hetzelfde. Alle glass-cockpits bestaan uit een G1000, de hele structuur is gemaakt van plastiek waardoor zelfs een tweemotorig toestel redelijk licht blijft voor zijn klasse, de climb-performance is helemaal niet slecht en het is niet van de poes om deze beauty's aan de grond te krijge. Ze zijn elegant, aerodynamisch en gemaakt om te urenlang te vliegen. Maar genoeg over de Diamonds, even iets over het vliegen zelf.
Aangekomen in de vlieger begin ik zoals elke missies mijn flows en checklists te overlopen, ik start vol verwachting de motoren, vraag taxi-clearance en dan richting RWY 4L. Zelfs zonder power bij te geven taxi ik rustig over de ramp, terwijl ik wat moet wennen aan de nosewheel-steering. (Bij de DA20 en DA40 werden de remmen gebruikt om te draaien maar hier word het neuswiel gedraaid door de rudder te bewegen). Eenmaal opgelijnd en cleared for take-off ga ik volledig op de remmen staan, full power, power and engine instruments checked and off we go. Aan 75kts (140km/u) trek ik rustig de knuppel achteruit en suizen we door de lucht. De power dat onder ons zit en de stabiliteit is zoveel groter dan alles wat ik al gevlogen had, wat een beest om in handen te hebben! Veel tijd om er bij stil te staan was er niet, in een mum van tijd waren we in de SE practise area (de 42 haalt met gemak 140kts in vergelijking met de DA40 wat maar 115kts vliegt in cruise). Om wat gewend te komen deden we wat stalls, steep turns, slow flight en een introductie op engine failures (1 van de twee motoren op idle zetten). Dit alles gebeurde door naar buiten te kijken, er is eerst terug een VFR gedeelte en na 10 missies wordt er terug IFR gevlogen. Na een klein uur was het al tijd om terug te gaan; Falcon toren contacteren, clearance krijgen om de pattern binnen te komen en daarna mocht ik mijn eerste landing uitvoeren. Ik heb al veel zachtere landingen gemaakt dan mijn eerste in de DA42 maar het is een kwestie van terug te wennen waarschijnlijk.
Zondag sta ik alweer gepland voor 2 missies om zo de rest van de groep wat in te halen. De wekker zal mij morgen terug vroeg oproepen maar ik doe dit nog steeds met veeeeel plezier!
I passed my last check on the DA40!! This was an IFR check of two hours where you fly different IFR approaches, holdings and all kinds of maneuvres. This is how the flight looked like: On the ground I get a simulated departure clearance from my examiner. I load all the usefull information into the GPS and request taxi. After take-off there's a short EN-route phase and then I start preparing the VOR approach into Casa Grande (I write the weather down, load the approach, give a briefing to the pilot non-flying and in the meanwhile I still try to fly the aircraft staight and level and handle the radio's)
My next flight will be a VFR flight again but on the DA42 with the emphasis on learning how twin-engines behave. In this phase the most important thing will be how to handle engine failures (so basically we'll fly with 1 engine on a 2 engined aircraft). There are still 20 missions to go before my official CPL check (commercial pilot license). This should be somewhere mid-December, still a lot to learn...
Een foto van een Piper die landde terwijl we stonden te wachten naast de landingsbaan.
Hallo allemaal!
Wat vandaag mijn laatste "normale" vlucht zou worden vooraleer mijn check te hebben draaide iets anders uit dan gehoopt. Bij de pre-flight merkte ik op dat de bandendruk van 1 band wat laag was en het oliepeil van de motor aan de lage kant was. Naar maintenance gestapt en 5 minuten later was alles terug zoals het moest zijn. Daarna verliep de vlucht zoals alle andere, opstijgen, daarna koers richting Casa Grande airport om VOR & ILS approaches te oefenen. Bij de eerste VOR approach werd een geen landing gemaakt mits we de missed approach procedure oefenden (een soort go-around in IFR vliegen waarbij een bepaalde procedure moet gevlogen worden). Daarna een ILS approach dat eindigde in een touch en go. Deze landing was zoals alle andere, ik ben ongeveer 50 voet boven de runway, heel rustig trek ik de throttle idle om zo geen power meer te hebben, ik flare boven de ruwnay terwijl ik met de rudder correct voor de wind, flare, flare, flare, meer flaren, ik hoor de stall warning en rustig raken de wielen de grond. Daarna gaan de flaps op take-off, ik roep "take off, I have control)" en opeens begint onze hele vlieger te schudden, we waren precies off road aan het rijden met onze Diamond. De vlieger bleef maar schudden, vertraagde langzaam maar zeker en begon helemaal naar links te trekken waarbij zelfs full ruddel deflection niets uithaalden. Eenmaal tot stilstand gekomen keken we beiden naar elkaar en zonder een woord te zeggen dachten we hetzelfde: damn, we're stuck... Casa Grande traffic, N4189U has a tire burst on the runway, we'll be blocking the runway for unknown time, unpossible to move the aircraft.
Daar zaten we dan, vast op een luchthaven 50 miles van Phoenix met veel verkeer aan het wachten om te landen. Dan maar een poging gedaan om onze DA40 in het gras/dirt naast de runway te duwen. Bloed, zweet en tranen heeft het gekost maar het is gelukt, zo konden er tenminste terug vliegtuigen landen en opstijgen terwijl wij op hulp wachten. Uiteindelijk konden we binnen in het luchthavengebouw wachten op een nieuwe band dat met een piper van onze school moest worden gebracht. Na 4uur vast te zitten konden we eindelijk terugvliegen naar Falcon field.
Het belangrijkste is dat het enkel de band was dat voor de vuilbak is, zolang er niemand gewond geraakt mogen we blij zijn. Terug een lange dag met veeeeeel wachten en steeds opnieuw maar uitleggen aan iedereen dat onze vlieger inderdaad naast de runway ligt door een tireburst. Opnieuw een hele ervaring maar heel leerrijk om dit hier tijdens de training mee te maken.
Het einde van de IFR training op de DA40 is in zicht!
Nog enkele vluchten volgende week en dan begin ik op de Twinstar te vliegen.
Vorige week werd gevuld met IFR cross-country-vluchten waarbij we van punt A naar B vlogen en de hele tijd onder Radar Controle zaten.
Hierbij vlogen we naar Tuscon International Airport, Yuma waarbij we een PAR approach mochten uitvoeren, Ryan airfield en onze laatste topper was San Diego!
We hadden vrijdag gepland om Prescott en de Grand Canyon een bezoek te brengen maar het weer liet dit jammergenoeg niet toe. Gans noord Arizona zat onder de wolken met regen-én sneeuwbuien. Omdat we IFR vliegen is neerslag/wolken/slechte zichtbaarheid geen enkel probleem maar we zijn wel beperkt door het "freezinglevel".
Vanaf deze hoogte kan er door de vochtigheid in de lucht ijsvorming op onze vleugels komen en dit doet onze performance snel dalen en kan zelfs leiden tot een stall indien je de icing te laat opmerkt.
Wie dit kan ontcijferen kan zien hoe slecht de weersvoorspelling voor de Grand Canyon was, niet meteen de beste optie om door te vliegen wanneer er kans is op icing...
KGCN 131136Z 1312/1412 20008KT P6SM SCT045 BKN060
FM131800 23012G22KT P6SM VCSH SCT025 BKN040
TEMPO 1319/1323 2SM -SHRASN BR BKN020
FM132300 23006KT P6SM VCSH SCT015 BKN040
PROB30 1323/1405 2SM -SHSN SCT010 BKN025
2SM -SHRASN BR= 3km zichtbaarheid met lichte regenbuien & sneeuwbuien met mist
Dan maar voor een veiligere optie gekozen en richting California getrokken.
Ook daar was het weer aan de koude kant (20°) en was er redelijk veel bewolking maar dit maakte de vlucht alleen maar leuker en leverde heel wat mooie kiekjes op!
Het voelde alsof we een echte wintervlucht in België uitvoerden. België is echt het land van de IFR en ik kijk er al naar uit om ook daar door het luchtruim te suizen.
Een lange IFR vlucht met onze DA40 lijkt net als een dag uit het leven van een echte lijnpiloot.
Van je home-base naar een bestemming vliegen en diezelfde dag nog terugkeren en onderweg tijd hebben om wat te praten, te eten en te genieten van de prachtige zichten.
Even een overzicht van een dagje San Diego:
Om 4u30 gaat de wekker en ookal is de snooze-functie enorm verleidelijk, ik sta onmiddelijk op, sleep mezelf naar de badkamer voor een verfrissende douche en kruip in mijn kleren.
Daarna check ik het "weer", ik maak mijn mass en balance, nog snel even de mails checken, en dan de schoolbus op. Toegekomen op school eerst 10 minuten moeten wachten op een pc om je in te loggen (ja, om 5u 's morgens is het al heeel druk), daarna het "weer" uitprinten, je IFR flightplan opstellen, mainentance logs van je vliegtuig bekijken, de approach kaarten afdrukken en dan de pre-flight van je vlieger gaan uitvoeren. Als dit gedaan is (wat wel snel 45 minuten in beslag neemt) moet je wachten tot je instructeur aankomt. dan even snel het weer, de route en approach bespreken en off we go!
Klaar voor vertrek contacteren we Falcon Ground voor onze clearance en taxi, daarna even op Falcon Tower voor de Take-off clearance en vanaf we in de lucht zijn schakelen we over naar Phoenix Departure. Deze controllers leiden ons tussen al het andere IFR vliegverkeer (B737- B757, Citation, Pipers,...) veilig naar onze airway waar we rustig op 3km hoogte naar SD zullen vliegen.
Eenmaal we Phoenix verlaten hadden en werden overgedragen naar een andere controller werd het stiller op de radio en was er tijd voor een ontbijt, een praatje met de instructeur over koetjes en kalfjes en genoten we van het prachtige uitzicht. dit was de eerste vlucht waar we werkelijk tussen & in de wolken door vlogen, het heeft iets magisch!
Na 1h (bijna) rechtdoor vliegen en af en toe eens van frequencie te veranderen maakten we ons klaar voor een approach in Yuma. Door een stevige headwind van 25 kts moesten we hier een tussenstop maken om te tanken. Na Yuma duurde de vlucht nog een klein uur vooraleer onze wielen de runway in San Diego raakten.
Onze vlieger mochten we parkeren tussen allemaal privéjets (Falcon's, Citations,...), je voelt je op dit moment klein met je vlieger tussen al dat groot verkeer maar het geeft een goed gevoel weten dat je met "den kleine DA40" in California bent geraakt.
We werden met open armen ontvangen in de pilotlounge en een shuttledienst bracht ons naar een Italiaans restaurant. We genoten van de plaatselijke sfeer en een goede spaghetti waarna we met een gevulde maag terugkeerden naar het vliegveld.
De terugvlucht was voor mij deze keer waarbij ik voor het vertrek nog eens zorgvuldig het weer nakeek en de freezing-levels. Eenmaal in het vliegtuig en klaar voor vertrek terug dezelfde procedure: eerst onze clearance krijgen, dan naar Ground, Tower en Departure.
Bij het vertrek hadden we een prachtig zicht over de baai en de vele marineschepen die er voor anker lagen. In het terugkeren was het al wat opgeklaard maar nog steeds heel koud (we vlogen steeds tussen de 0°-1°) en de verwarming kwam goed van pas!
Na een 3u durende terugvlucht op 3500m hoogte, met een groundspeed van om en bij de 150 kts (277km/u) raakten de wielen RWY 22R in Falcon om 17u.
Drie uur rechtdoor vliegen gaf ons wat tijd voor een gezellige babbel, wat foto's en filmpjes maken, en ondertussen steeds aandachtig luisteren naar de radio indien ATC ons iets vraagt.
Daarna kregen we nog een uitgebreide debriefing en na alle papierwerk (logboek, flightform invullen) konden we eindelijk naar huis.
Onze dag was al 13u bezig wanneer we vermoeid maar voldaan thuiskwamen.
Het was een prachtige dag met weer veel nieuwe ervaringen, hierbij nog enkele foto's van de vlucht.
Onderweg...
Het wegennet van San Diego, redelijk spectaculair
vanuit de lucht!
Approaching Downtown San Diego
De skyline
Op final for RWY 27
We stonden geparkeerd naast deze beauty
Southwest taking off en wij aan het taxiën
De schaduw van onze vlieger in de wolken
Wij op de RWY klaar om op te stijgen terwijl de
US Airways op ons moest wachten
I found a movie on the web, it's a crazy approach into the interantional airport of Honduras. It was one of the "World's most dangerous aiports", now the airport is closed after a accident that killed 4 people. You'll see why it's dangerous to land. In the case of this B737 they should have made a go around because they already used up half the runway before touchdown.
Last week as I already told you I went to Long beach with my flightmate Arnaud and my instructor. It was a three hour flight one way, we ate a little sandwich at the airport and I took the leg Long Beach-Falcon Field on me. Because Long Beach is lying at the coast you always have some fog and low level clouds in the morning. We were obliged to do an ILS approch (Instrument landing system) because the visibility was only a few miles and we only saw the runway about one minute before landing. An ILS tells you if you're left or right from the centerline and if you are high or low on the desired glideslope. This is a very accurate system used for bad weather conditions. If your airplane and airport is approved for a CATIII approach then you can land without even seeing the runway. the autopilot flies than the ILS down to the runway. It was the first time ever we flew into the clouds during our training. Also a new thing was that we were constantly under radar contact and ATC (air traffic) control. They told us when to turn, to descent/climb, contact another station,... So in fact we did a flight like real airline pilots, following instructions from ATC and doing a real ILS into an unfamiliar airport and returning 30 minutes later to our home base again. Some pics: On our way... Cruising @130 Kts (240 km/u) @12.000ft (4000m high) Left to right: my instructor Andrew Harrop, Arnaud and Me Approaching the coast covered with clouds Old military airplanes Coming closer... Runway on short final in low visiblility Long Beach airport with 5 runways (center one is the main one) Long Beach harbour Harbour On the way back.
Antelope Canyon Antelope Canyon Lake Powell Glen Canyon Dam Wednesday I returned with a Beech 1900D to Phoenix, designed for 19 people but we were only with 7!! Beech 1900D cockpit Phoenix downtown Sunrise above the Grand Canyon
De laatste dagen waren bewogen dagen maar eindelijk heb ik nog wat tijd om jullie wat nieuws te vertellen. Vorige week vrijdag zijn mijn ouders aangekomen op de luchthaven van Phoenix. Na 4 maanden e-mailen en skypen is het weerzien én een grote knuffel zoveel waard, onmogelijk om dat gevoel te beschrijven. Onderweg naar het hotel was het al wennen aan het Amerikaans eten(de beste hamburgers=Inn&Out), de omvang van de mensen en de rij-regels (je mag rechts afslaan op rood, iedereen kiest zijn rijstrook en het maakt niet uit langs welke kant je voorbij steekt,...). De eerste dag zagen we de "Watson Lakes" in Prescott waarna we doorreden naar Sedona. Daar proefden we 's avonds van de lokale Halloween-sfeer. In Amerika is Halloween een echt feest; kinderen, mama's & papa's, allemaal mooi verkleed, liepen van winkel naar winkel om snoep te verzamelen dat gratis wordt uitgedeeld. Het is de bedoeling dat het een veilige avond is waarbij de hele familie aanwezig is. Dan de volgende dag trokken we richting Grand Canyon. 's Ochtends bij het ontbijt was het -11°C, wat een verschil met Mesa! Gelukkig bleef dit niet zo, tegen de middag als de zon goed zijn best deed haalden we ongeveer 20°C & dit was aangenaam om in T-shirt rond te wandelen. In de canyon deden we een wandeling van ongeveer 4u waarbij we 650 meter afdaalden in de Canyon en een glimp konden opvangen van de Colorado Rivier. Adembenemend hoe immens de natuur kan zijn, we voelden ons zo nietig en klein tussen de grote bergen. Ook Monument Valley was een topper van formaat. Er was een off-road weg gemaakt tussen de bergen door waarbij je prachtige foto's kon maken. Hoe later het werd, hoe mooier alles was; de kleuren van de rood-achtige stenen veranderen elke minuut en de horizon kreeg alle mogelijke combinaties, van paars tot blauw, appelblauw, gewoon prachtig. Mijn laatste dag vakantie brachten we door in Page, dit is een dorp/stad dicht bij Lake Powell. Ons hotel had een prachtige ligging, op de flank van een berg met een mooi uitzicht op Glen Canyon dam. Dit is een dam, net zoals de Hooverdam gemaakt voor ten eerste: eenzelfde hoeveelheid water tussen de staat Utah & Arizona te verdelen en als extra voordeel is er energieproductie bij dit proces. We bezochten ook Antelope Canyon, dit is een kloof van +- 20m diep waar je in het droogseizoen door kan wandelen/kruipen maar tijdens de Monsoons loopt er water door de Canyon waardoor je dit niet kan bezoeken. Door de zonnestralen die binnensijpelen via de kloof geeft dit een prachtig lichteffect, echt een streling voor het oog! En dan na al dit moois zat mijn verlof er op. Maar mijn mooie dagen zijn nog niet ten einde. Gisteren had ik een prachtige vliegdag gehad. Woensdagmorgen vloog ik om 6u 's morgens met een Beech 1900 van Page terug naar Phoenix. Ik kwam er aan rond 7u15 en om 9u werd ik al verwacht in school voor een vlucht naar Long Beach, California! Dit was in totaal een 6u durende IFR vlucht (door & terug) waarvan ik de terugweg op mij nam. In het doorgaan kon ik gewoon vanachter zitten als "passagier" en genieten van het uitzicht. Meer over de vlucht komt nog, ik wacht nog op sommige foto's. Hieronder kun je al enkele foto's vinden van mijn trip door Noord-Arizona.
Watson Lake in Prescott Grand Canyon Monument Valley
born in Brugge, studied science-mathematics & started @ Sabena Flight Academy Prom 11 to become commercial Airline Pilot
If you have questions
=> matthier@hotmail.com
